Na czym polega tzw. marmurkowanie?

Marmurkowanie to inna nazwa starożytnej tureckiej techniki malarskiej, znanej jako ebru. Polega ona na komponowaniu farb na powierzchni wody, a następnie na ich przeniesieniu na papier. Można w ten sposób tworzyć malownicze abstrakcje, które przypominają wyglądem słoje marmuru. Zaawansowani twórcy potrafią wyczarować w technice ebru kompozycje kwiatowe, a nawet niemal realistyczne landschafty. Zdradzamy tajniki techniki malowania na wodzie.

Technika malowania na wodzie pochodzi ze starożytnych Chin. Była popularna również w Japonii, jednak apogeum popularności uzyskała w średniowiecznej Turcji i jest tam kultywowana po dziś dzień. 

Dodaj żółć wołową do farby, a skrobię ziemniaczaną do wody 

Tajemnicą i warunkiem sukcesu marmurkowania są odpowiednio dobrane media malarskie. Najważniejsza jest ciecz, na którą będziemy aplikować farbę. W oryginale jest to woda zagęszczona preparatem z alg albo gumą tragakantową. Najlepsze efekty daje profesjonalny zagęszczacz, ale do pierwszych prób można z powodzeniem wykorzystać krochmal, czyli wodny roztwór skrobi ziemniaczanej. Płyn należy wlać do płytkiej kuwety lub prostokątnej tacy. Do malowania najlepiej stosować specjalne farby do marmurkowania. Możemy też użyć farb akrylowych lub plakatowych. Aby zapewnić im odpowiednią rozpływność, należy do barwnika dodać żółć wołową i rozcieńczyć wodą. Farbę w różnych kolorach przygotowujemy w osobnych plastikowych kubeczkach lub słoiczkach. 

Akcesoria do marmurkowania nie są skomplikowane: wystarczą pędzle malarskie z długim włosiem oraz specjalne igły lub zaostrzone patyczki (np. szpilki do szaszłyków). Igły możemy sobie przygotować samodzielnie: wystarczą kawałki prostego drutu o różnych średnicach. Technika malowania polega na zakraplaniu farby pędzlem na powierzchnię cieczy w kuwecie. Do tego celu można też użyć pipety (najlepiej mieć osobną pipetę do każdego koloru). Plamy z farby kształtujemy przy użyciu igieł lub patyczków. Najprostszy, marmurkowy efekt można uzyskać poprzez rysowanie na powierzchni cieczy równoległych linii poziomych i pionowych. Nieco bardziej skomplikowane jest rysowanie serduszek, łodyg i kwiatów.

Wszystkie operacje na farbie trzeba przeprowadzić dość szybko. Gdy rysunek jest skończony, układamy delikatnie na powierzchni cieczy arkusz grubego papieru, a następnie przeciągamy w stronę jednego z boków kuwety i podnosimy. Gotowe! Jeżeli użyjemy cienkiego chłonnego papieru, to farba może go przeniknąć, a obraz będzie widoczny po obu stronach kartki.

Jedyny w swoim rodzaju papier dekoracyjny

Cechą szczególną techniki ebru jest to, że nie da się dwa razy osiągnąć tego samego efektu. Dlaczego? Sprawę wyjaśnia specjalista z internetowego Sklepu Plastycznego 24: – Artysta malujący na wodzie nie ma pełnej kontroli nad rozlewaniem się farby po powierzchni cieczy. Wystarczy minimalna zmiana ilości farby, szybszy lub wolniejszy ruch i powstaje całkiem nowa kompozycja. Efektu nie da się skorygować w taki sposób, jak to ma miejsce na przykład w malarstwie olejnym. Pod tym względem malowanie na wodzie przypomina nieco malarstwo akwarelowe.

Obraz malowany na wodzie powstaje w czasie kilku lub kilkunastu minut. Szybkość pracy i duża atrakcyjność wizualna sprawiły, że przez wieki, przed wynalezieniem druku, technika ebru służyła do wytwarzania wzorzystych papierów dekoracyjnych. Powstające na wodzie abstrakcyjne kompozycje doskonale wyglądają na papierze do pakowania prezentów, na okładkach i wyklejkach książek. Bardzo dobrze nadają się też jako papier do decoupage. Z czasem malowanie na wodzie wykształciło się w autonomiczną technikę malarską, która w Turcji jest ceniona na równi z malarstwem sztalugowym. W 2014 r. technika ebru trafiła na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.